Onthutsend onderzoek van Gazet van Antwerpen toont aan hoe het appartementsgebouw waarin 17 Bengaalse slachtoffers van mensenhandel van de Borealiswerf verbleven in handen is van een bouwpromotor die maar liefst 29.000 euro per maand opstrijkt voor het verhuren van een krot. “Het is al een half mirakel dat er in dit pand geen ongevallen zijn gebeurd. Elke nieuwe onthulling in dit schandaal toont aan hoe een aantal machtige actoren grof geld verdienen op de kap van arbeiders. Er moet dringend een taskforce komen die deze zaak tot op het bot onderzoekt en die ondersteuning geeft aan de slachtoffers”, stelt PVDA-fractieleider in de Antwerpse gemeenteraad, Peter Mertens.
Maar liefst 29.000 euro per maand ontving Charles W. met zijn vastgoedonderneming voor het pand in Deurne waar de 17 Bengaalse arbeiders verbleven. Voor zo’n huurprijs verwacht je een luxevilla, maar het tegendeel is waar. Het pand in de Bisschoppenhoflaan is uitgeleefd en mag eigenlijk niet verhuurd worden. Er ontbreken brandwerende deuren, de brandblussers werken niet , de elektrische bedrading hangt los. In het pand is geen enkele gekeurde elektrische installatie. Ook de tussenverhuurder Coberg Projects pikt een graantje mee op de kap van de uitgebuite arbeiders.
“Terwijl de projectontwikkelaar grove munt slaat uit vervallen gebouwen mag hij van de stad Antwerpen peperdure lofts op het eilandje bouwen. Niet enkel hoofdaannemer Irem maar ook grote vastgoedspelers verdienen grof geld op de kap van de slachtoffers van mensenhandel. Miserie voor de arbeiders, kassa kassa voor projectontwikkelaars”, oppert Mertens.
"Deze zaak moet tot op het bot worden uitgespit", stelt Peter Mertens. “Er moet een grondig onderzoek komen naar deze malafide praktijken en naar alle eigendommen van deze spelers.”
Volgens Mertens moet er snel werk gemaakt worden van een taskforce met experten. “Een taskforce die onderzoek voert naar alle aspecten van deze mensenhandel, zowel naar de tewerkstelling als naar de huisvesting. Maar een taskforce die tegelijk ook hulp biedt. Vele arbeiders zijn er niet goed aan toe, ze hebben nood aan huisvesting, voeding, medische en psychologische ondersteuning. Het is duidelijk dat Payoke de zorg voor al deze slachtoffers alleen niet aankan en er extra hulp dient te worden geboden. De stad Antwerpen moet mee haar verantwoordelijkheid nemen in dit dossier.”
