Op 11 juni zette het stadsbestuur (N-VA & Vooruit) een alleenstaande moeder en haar kind uit hun noodwoning. Dat ging niet onopgemerkt voorbij. Buurtwerkers en wijkgenoten protesteerden tegen het gebrek aan empathie en begeleiding. PVDA-gemeenteraadslid Lise Vandecasteele wees schepen van sociale zaken Tatjana Scheck (Vooruit) op het feit dat er in Antwerpen een wooncrisis aan de gang is. In die context is het niet verantwoord om mensen zomaar op straat te zetten. Daarnaast verwees ze naar de verpletterende verantwoordelijkheid van schepen van wonen Els van Doesburg (N-VA). Het palmares van dit stadsbestuur op vlak van wonen is dramatisch, zei Vandecasteele op de gemeenteraad. Lees hieronder haar tussenkomst.
Twee weken geleden, op 11 juni, werd er opnieuw een gezin door de stad uit hun noodwoning gezet. Deze keer was het een alleenstaande moeder en haar kind. Ze waren al eens dakloos na problemen met de ex-partner.
Die uithuiszetting gebeurde niet onopgemerkt. Antwerpse buurtwerkers van SAAMO en wijkgenoten uit 2060 voerden actie. Er wordt volgens hen te weinig ondersteuning gegeven aan mensen bij de zoektocht naar een woning, en die zoektocht is nochtans heel erg moeilijk. We zitten in een diepe wooncrisis in Antwerpen.
Dat erkent u zelf ook, mevrouw Scheck. "Er zijn in Antwerpen veel te weinig sociale of betaalbare woningen" reageert u in de krant.
Het gevolg is dat u mensen maar moeilijk uit hun noodwoning krijgt, en daarvoor moet dreigen met uithuiszetting na een jaar of ze effectief uit huis moet zetten. 55 procedures voor uithuiszetting werden vorig jaar gestart tegen mensen die in een noodwoning wonen.
Onder normale omstandigheden snap ik helemaal dat mensen max een jaar in een noodwoning kunnen blijven, het blijft een noodoplossing, maar dat moet er wel perspectief zijn voor mensen op de private markt. En dat is er niet.
Weet u hoeveel kandidaten er gemiddeld zijn voor een appartementen onder de 750 euro? Gemiddeld 59 (!) kandidaten per appartement. Voor een appartement tot 1.000 euro per maand gemiddeld 50.
Ik moet u niet uitleggen dat mensen zoals de alleenstaande moeder die u op straat gezet heeft, of andere mensen met een kwetsbaar profiel gemakkelijk uit de boot vallen.
Net na Leuven is Antwerpen de duurste stad om een appartement te huren. Je betaalt gemiddeld 1000 euro per maand aan huur.
Mensen gaan dan toch een woning huren die eigenlijk te duur is. Een derde van de huurders op de private markt houdt na het betalen van de huur onvoldoende geld over voor een menswaardig leven.
Ook om een woning te kopen is Antwerpen trouwens peperduur. De duurste stad van Vlaanderen. Sinds begin 2020 werden huizen in Antwerpen 30% duurder. (de vastgoedbarometer van de Federatie van het Notariaat). In onze stad heeft een mediaan gezin bijna de helft van haar inkomen nodig om een huis af te betalen, daarmee zijn we koploper van alle Vlaamse centrumsteden.
Schepen van Doesburg, dat het maar een gevoel zou zijn dat Antwerpen duur is om te wonen, en dat het hier nog best betaalbaar is als je vergelijkt met andere steden als Leuven, Gent of Brugge” zoals u in een vorige gemeenteraad meende, klopt dus van geen kanten. Lees het dossier van De Tijd, niet meteen een linkse gazet.
Ondertussen is er ook een groot tekort aan sociale woningen. Er staan 40.000 mensen op de wachtlijst voor een sociale wachtlijst in Antwerpen.
Er is daar onder dit stadsbestuur geen enkele verbetering gekomen, er wordt veel gebouwd, maar dat zijn vooral prestigieuze projecten die onbetaalbaar voor het gemiddelde gezin. Er is geen enkele sociale woning netto bijgekomen. Integendeel, er zijn er netto 759 minder.
Met de 100 zogenaamd betaalbare huurappartementen in de Fierensblokken en de 50 nog op te leveren budgetwoningen aan de Rozemaai gaan we er ook echt niet komen.
Ondertussen zijn er 3.454 dak- en thuisloze mensen in Antwerpen waarvan 900(!) kinderen. En zie we ook daar een tekort van opvangplaatsen.
Mevrouw Scheck, mevrouw van Doesburg, burgemeester. Deze wooncrisis maakt steeds meer slachtoffers, en ondertussen zien we geen enkele vooruitgang. Integendeel, de crisis is nog nooit zo diep geweest. Wonen was nog nooit zo onbetaalbaar in onze stad.
Dit stadsbestuur heeft gefaald, mevrouw Scheck. Zeker u kan daar toch niet tevreden mee zijn? U blijft mensen uit hun noodwoning zetten, maar ondertussen neemt het stadsbestuur niet haar verantwoordelijkheid om het recht op een betaalbare woning te garanderen. De slachtoffers worden gestraft, maar de oorzaken worden niet aangepakt.
