De regenwolken leken zich op 21 februari allemaal geconcentreerd te hebben boven het Moorkensplein in Borgerhout. Gelukkig was de concentratie aan diversiteit er minstens even groot, en zorgde die met workshops en muzikale acts voor de broodnodige warmte op een uitgeregend Feest van de moedertaal.
Een stukje geschiedenis
Op 21 februari 1952 protesteerden heel wat studenten in het toenmalige Oost-Pakistan voor de erkenning van het Bangla als officiële taal van Pakistan. Toen de politie tegen het staakt-het-vuren in toch enkele studenten arresteerde, kende het vreedzaam protest een grimmig einde. Een verontwaardigde menigte omsingelde het parlementsgebouw en de politie vond er niks beter op dan het vuur te openen op de demonstranten. Hierbij vielen verschillende doden. UNESCO riep daarom 21 februari uit tot Internationale Moedertaaldag, een dag die in het diverse Borgerhout niet onopgemerkt voorbij kon gaan.
Districtshuis te klein voor het grote enthousiasme
Het begon met de wetenschap. Want die spreekt: met bijna 180 nationaliteiten in Antwerpen wordt er ook in heel wat talen gecommuniceerd. “Dat al die talen ons zouden verdelen en de samenwerking verhinderen, is een fabeltje” speechte PVDA-schepen voor diversiteit Ben Van Duppen. Het Feest van de moedertaal maakte dat punt meteen duidelijk; wat begon als een samenwerking tussen de Bengaalse gemeenschap, schepen Van Duppen en samenlevingsopbouw werd al snel een vergadering vol met organisaties die mee op de kar wilden springen. Dit alles op initiatief van districtsraadlid Sharmin Shayla.
Het districtshuis bleek te klein voor het enthousiasme van al die verenigingen die wilden bijdragen aan het wetenschappelijk onderbouwde idee dat een sterke thuistaal alleen maar voordelen oplevert – tegen de politieke stroom in die tegenwoordig het tegendeel beweert. Dankzij de steun van vele vrijwilligers kon ook op het Moorkensplein gevierd worden, waar het na de lezing van Nesrin El Ayad over meertaligheid in Antwerpen tijd was voor tal van optredens.
Meertaligheid verbindt
Het feest barstte echter pas los nadat de ambassadeur van Bangladesh eerst een bloemenkrans had neergelegd bij een tijdelijke replica van het Monument van de moedertaal – elders te vinden in tientallen steden wereldwijd. Vanaf dan werd er kinderlijk gedanst op muzikale tonen in het Bangla, werd er gezongen in het Jiddish, werden er moppen getapt in het sappige Antwerps van Manu Moreau, werd er door Mel Rose gerapt in het Engels. Dit alles werd in het Nederlands - dé bindende saus bij uitstek - aan elkaar gepraat door Hind Eljadid en Don Vitalski, en tussen het meertalig geroezemoes door reed de verhalenbakfiets rond.
Kersverse stadsdichter Sec Koe droeg zijn gedichten voor en in het districtshuis kon je onder andere je naam leren schrijven in het Tamazight, waarbij je in één klap kon leren dat wie ‘Berbers’ zegt eigenlijk de Franse kolonialen napraat. De regen druppelde van de jassen, al dan niet waterdicht, maar meer dan dat droop de blijdschap van de gezichten van de honderden aanwezigen. De trots van al wie z’n moedertaal zonder terughoudendheid kon vertegenwoordigen was duidelijk zichtbaar op een evenement waar van Babylonische spraakverwarring op geen enkele manier sprake was.
