Of je wil kopen of huren, wonen in Antwerpen is peperduur geworden. En toch daalde in 2022 het aantal Antwerpse sociale huurwoningen voor het vierde jaar op rij. “Antwerpen telt nog slechts 21.743 woningen, het laagste cijfer ooit. Door de hoge rentes en vastgoedprijzen is kopen voor steeds meer mensen geen optie meer. Op de private markt swingen de huurprijzen de pan uit. Hallo, stadsbestuur, is er nog iemand thuis?” vraagt PVDA-woordvoerder, Ben Van Duppen, zich af. “Maar dit hoeft helemaal niet zo te zijn. Neem een voorbeeld aan de Oostenrijkse stad Wenen. Daar laten ze de stad niet over aan speculanten, maar investeren ze zelf in sociale woningen én in betaalbare woningen van goede kwaliteit.”
De Vlaamse overheid maakte onlangs haar cijfers over de sociale huisvesting bekend. “Voor de stad Antwerpen zijn de resultaten bedroevend slecht”, stelt Van Duppen. “Het is duidelijk dat betaalbaar wonen geen prioriteit is voor dit stadsbestuur. Meer dan 40.000 gezinnen stonden in 2022 op de wachtlijst voor een sociale woning, het hoogste aantal ooit. Maar toch nam net zoals in 2021, in 2020, in 2019 en in 2018 het aantal sociale woningen opnieuw af. En van die woningen staat er dan nog eens een recordaantal leeg. Meer dan één woning op acht is niet bewoond.” Hoewel er vorig jaar 49 nieuwe woningen werden opgeleverd, daalde het totaal aantal beschikbare sociale woningen met 104.
Nochtans is het vijf voor twaalf in heel de Antwerpse woonmarkt. Volgens de Tijd is onze stad het meest onbetaalbare om te kopen. Ook de huurprijzen zijn het laatste jaar heel sterk gestegen. “Voor steeds meer Antwerpenaren wordt wonen onbetaalbaar. Jonge koppels vinden moeilijker een woning. De prijzen om te huren en kopen vliegen de pan uit en lenen is peperduur geworden. Sociale huisvesting is net één van de middelen om de prijzen en de kwaliteit onder controle te krijgen. Voldoende aanbod betaalbare woningen maakt ook op de private markt betaalbaarder. Ik heb de indruk dat het stadsbestuur de sleutels van haar woonbeleid liever in handen laat van peperdure projectontwikkelaars en malafide huisjesmelkers”, stelt Van Duppen.
Dit stadsbestuur beloofde bij haar aantreden 5000 nieuwe of gerenoveerde huurwoningen gedurende deze legislatuur. “Dit is een farce geworden, hoewel er enkele nieuwe projecten worden opgeleverd, rekent dit stadsbestuur zich rijk met creatieve rekensommen over een periode van 20 jaar. Als we dit stadsbestuur laten doen gaan de prijzen enkel stijgen. We roepen het stadsbestuur op om een voorbeeld te nemen aan de stad Wenen. Daar zijn 60% van de woningen publiek, en dat drukt de huurprijzen. Een éénslaapkamerappartement voor 330 euro per maand is normaal. De stad Wenen ontwikkelt met haar publieke Woonunies zelf nieuwe woonprojecten met sociale en betaalbare woningen, en subsidieert bovendien kwaliteitsvolle private huurwoningen, waardoor ze betaalbaar verhuurd kunnen worden. Wenen toont aan dat betaalbaar wonen mogelijk is, waar wachten ze op?”
