“Géén nieuwe besparingen op kap van stadspersoneel of dienstverlening”

Op de laatste begrotingsdiscussie van de Antwerpse gemeenteraad nam Peter Mertens het op voor het stadspersoneel. “Verder besparen op stadspersoneel of dienstverlening is gewoon niet mogelijk. Iedereen zit op het tandvlees”, zo zei hij. Mertens pleitte ook voor meer investeringen in sociale woningen, en vind het absurd dat “er jaarlijks vijf keer meer geld wordt uitgetrokken voor een nieuw ponton voor cruiseschepen, dan voor sociaal wonen in de stad”.

“Wij zijn de onderhandelingen begonnen met de financiële kant van de zaak en helaas betekent dat sanering. Dat is begrijpelijke een koude douche voor de nieuwe partij aan tafel. Zeker voor de socialisten. Zij wilden net meer meer meer, maar zien nu dat het financieel met minder minder minder zal moeten door de pensioengolf die op ons afkomt.”, zegt de burgemeester vandaag in de krant. “Maar”, zo voegt hij er aan toe, “Tom Meeuws is nog lang bedrijfsdirecteur geweest binnen de stad, en hij kent de financiële draagkracht. Sp.a weet dus wat realistisch mogelijk is.”

Zo, zo. Zo wordt meteen het carcan gegeven. Het zal opnieuw een besparingsbeleid zijn, en wellicht opnieuw op kosten van het stadspersoneel en de dienstverlening. Dat hoorden we vorige week al op de commissie. Daar werd gezegd dat de toenemende pensioenkosten van de stad wellicht opnieuw moeten gedragen worden door het stadspersoneel.

In 2010 al, onder Patrick Janssens, liet de stad 700 personeelsleden afvloeien. Het stadsbestuur besloot onder leiding van de sp.a toen zeven wijkbibliotheken te sluiten, de ijspiste Ruggeveld in Deurne te sluiten, en meer dan een tiende van het personeel in de districtshuizen af te laten vloeien. Waarschijnlijk is dat “het realisme van de sp.a”, waar de Wever naar verwijst. In 2012 besloot het stadsbestuur van De Wever om nog eens 1.420 personeelsleden te laten afvloeien. En vandaag circuleert opnieuw het gerucht om nog maar eens op personeel en dienstverlening te besparen.

Wel, voor ons is het genoeg geweest. Natuurlijk moet de rekening kloppen, maar men weigert pertinent om gelijk welke andere rekening op te maken. Feit is: ondertussen zit het stadspersoneel op haar tandvlees, en is op vele vlakken de basis–dienstverlening in gevaar.

Een paar voorbeelden:
• De straten zijn vuiler dan ooit. Natuurlijk is er ook een band met de afvloeiingen bij het stadspersoneel. In 2013 waarschuwden we hier in deze gemeenteraad expliciet voor de gevolgen van de beslissing van de burgemeester om 107 jobs te schrappen bij de groendienst en de reinigingsdienst: er verdwenen toen 14 straatvegers, 46 vuilnisophalers, 8 ophalers grof huisvuil, en 11 vuilkarchauffeurs. En nu zijn de straten vuil.
• Er is minder woontoezicht dan vroeger. Terwijl het aantal krotten en slechte panden hand over hand toeneemt. Dat is het gevolg van de ‘dienst woontoezicht’ toe te voegen aan de grote groep 'stadstoezichters'. “Ze willen ons allemaal hyperflexibel maken: op de tram zouden we dan lijntoezichters moeten zijn, als we afstappen mogen we als buurttoezichter nog snel een GAS-boete uitschrijven voor sluikstorten, en daarnaast zouden we ook nog eens woontoezichter moeten zijn. Dat gaat dus niet. Zo verdwijnt ook alle specialiteit en ervaring.”, zegt een woontoezichter ons. Resultaat: in oktober 2016 waren er 12 woontoezichters, van die twaalf zijn er vandaag nog 2 over. Sinds 2017 zijn er 4 in opleiding. Nu worden er wel tijdelijk 5 architecten van de woonkantoren ingezet, maar die kunnen dan ondertussen hun job niet doen.
• Bij de kinderverzorgers hetzelfde verhaal. “We kunnen geen kwaliteit meer leveren, 2 handen kunnen geen 10 of 20 kinderen verzorgen, eten geven en zeker geen geborgenheid, geen tijd voor observaties, voor de ouders, voor ouderparticipaties, laat staan dat we tijd hebben om genoeg bijscholing te volgen.”, schrijft een kinderverzorgster ons.

Men verstopt de afbouw van de dienstverlening achter een digitaal gordijn. Mensen die minder thuis zijn in de virtuele wereld vinden hun weg niet meer. Stadskantoren sloten. Sociale steunpunten sloten. Politiekantoren sloten. Woonkantoren sluiten. Je kan in een districtshuis enkel nog op afspraak terecht, maar een medewerker mag je geen afspraak geven. Dat moet je boeken via computer.

Personeelsleden kregen jarenlang te horen dat ze klantgericht moesten werken en de dienstverlening aan de burger voorop stond. Dat het maatwerk is. In al die diensten gaven medewerkers het beste van zichzelf. Maar ze kregen een koude besparingsdouche. En dat dreigen ze nu opnieuw te krijgen. Wel, het stadspersoneel zit nu al op haar tandvlees. Dat zie je ook in de ziektecijfers, en in de cijfers over de burn-out. Zo kan het niet verder.

Natuurlijk moet de rekening kloppen. Maar deze begroting, en het hele debat over het nieuwe bestuursakkoord, doet niet de minste moeite om een ándere rekening voor te leggen. Om op een andere manier met inkomsten en uitgaven om te gaan. Wij zullen deze begroting dan ook niet goedkeuren. En we zullen ook een harde oppositie voeren tegen elk nieuw stadsbestuur dat opnieuw de rekening doet dragen door het moegetergde stadspersoneel of de dienstverlening.

“Er gaat jaarlijks 5 keer meer geld naar het ponton voor cruise-schepen dan naar sociaal wonen”

Ook rond de andere uitdagingen voor de stad Antwerpen blijven we met deze begroting op onze honger zitten.
In het meerjarenplan dat voorligt gaat men uit van een bevolkingstoename van 14.000 Antwerpenaren in vier jaar. Tegen 2022 zijn we met 538.943 in de stad.

Daarnaast blijft het gemiddeld inkomen in Antwerpen verder dalen. De welvaartsindex bedraagt 88,2 procent. Dat betekent dat de Antwerpenaar gemiddeld 11,8 procent armer is dan de Belg.

Een bevolkingstoename gecombineerd met een verarming van de stedelijke bevolking. Dat accentueert de bestaande wooncrisis in deze stad en de grote nood aan sociale en betaalbare woningen.

Maar wat doet dit beleid? Ze geeft de sleutels van haar woonbeleid volledig uit handen. Ze verkoopt haar eigen patrimonium uit en legt geen enkele voorwaarde op aan de projectontwikkelaars om betaalbare woningen te bouwen. Wij willen dat ieder nieuw grootschalig bouwproject minimaal een derde sociale woningen moet inhouden, als voorwaarde voor de bouwvergunningen waarvoor de stad bevoegd is. Niet zoals bij de Van Thillo-toren, het nieuwe prestigeproject van de Persgroep, waarvoor zelfs alle verplichtingen om wooneenheden te bouwen werden geschrapt. Niet zoals bij het oude Havenhuis. Dit stuk stadspatrimonium werd verkocht om er luxelofts te bouwen van 1 tot en met 4 miljoen euro. Op het eilandje. Zonder één sociale woning.

Ondertussen worden de wachtlijsten langer en langer en smeken vele verouderde sociale appartementen om broodnodige renovaties. Kijk maar naar de staat van de liften bij Woonhaven. Vorige week nog interpelleerde PVDA-gemeenteraadslid Dirk Van Duppen jullie over de staat van de liften. Een sociale huurder die enkele dagen opgesloten zit in zijn appartement op het zevende verdiep, daar kijkt ondertussen niemand meer van op.

Toch gaat er in 2019 opnieuw amper 300.000 euro van de stad als investeringssubsidies naar de sociale huisvestingsmaatschappij Woonhaven. Dat is nauwelijks 0.,1 procent van het investeringsbudget van de stad. Maar ondertussen wordt er wel 10 miljoen euro uitgetrokken om een nieuw ponton te leggen om de meest luxueuze cruiseschepen tot aan de kathedraal te laten varen. Dat is anderhalf miljoen euro per jaar, dat is vijf keer meer dan wat er naar sociaal wonen gaat. Om nog niet te spreken over de uitstoot van die grootste cruiseschepen: midden in de Lage Emissiezone stoten ze een equivalent uit van 1 miljoen dieselwagens. Dat zijn keuzes die men maakt. Wij zijn het daar niet mee eens, en ook daarom zullen wij deze begroting niet goedkeuren.