Op dinsdag 12 oktober voerde de PVDA een ludieke actie tegen het verdwijnen van De Kringwinkel van de Sint-Jorispoort met een reuzegroot monopolyspel. “Een spelletje Monopoly is misschien leuk aan de keukentafel, maar in het echte leven zijn er ook echte verliezers. In dit geval is dat overduidelijk de Antwerpenaar die een succesvol sociaal en ecologisch project ziet verdwijnen ten voordele van big business. Het stadsbestuur zou moeten opkomen voor haar inwoners, maar speelt hier de rol van bankier”, stelt PVDA-gemeenteraadslid Mie Branders.
“Wilt u met de dobbelstenen werpen en ontdekken hoe De Kringwinkel het slachtoffer werd van een spelletje Monopoly?”, zo spreekt Mie Branders de klanten van de winkel aan.
Mie Branders is niet te spreken over de nakende verhuis van de winkel naar Wijnegem. “Natuurlijk wensen we De Kringwinkel en het personeel het allerbeste toe, maar we zien ze hier niet graag vertrekken. In de loop van de jaren is deze grote winkel, de enige Kringwinkel in de binnenstad met een volledig assortiment, uitgegroeid tot een begrip. Een goed draaiende, verzorgde winkel met vriendelijk en hulpvaardig personeel waar klanten van alle slag hun gading vonden. Onze stad heeft niet minder, maar net veel meer van deze plekken nodig.”
“De Kringwinkel zelf was ook geen vragende partij om te verhuizen”, weet Branders. “Maar in 2017 kwam big business op de proppen toen de projectontwikkelaar Iret Development de achterliggende Elzenveldsite van het OCMW in handen kreeg om er een vijfsterrenhotel van te maken, het Antwerp Botanic Hotel. De ontwikkelaar wilde kost wat kost ook dit pand in handen krijgen om er extra kamers te kunnen vestigen en om er een doorgang te creëren vanuit de Sint-Jorispoort naar het hotel.”
Dat projectontwikkelaars maximale winst nastreven, dat is geweten. Het is de rol van dit stadsbestuur (N-VA, sp.a en Open VLD) die het meest tegen de borst stuit. “Schepen van patrimonium, Fons Duchateau (N-VA) had perfect aan de projectontwikkelaar kunnen zeggen: ‘sorry, jullie plan gaat niet door, dit pand is stedelijke eigendom, wij blijven verhuren aan De Kringwinkel en zullen de nodige renovatie aan ons eigen pand uitvoeren’. Maar in plaats daarvan trekt ze haar handen van De Kringwinkel. Ze verpacht haar pand aan Iret Development voor een appel en een ei. In plaats van de winkel een zekere toekomst te geven neemt ze de rol op van ‘bankier’.”
Volgens schepen Duchateau speelde het stadsbestuur hoegenaamd geen rol en is het verhaal louter een zaak tussen twee private partijen. “Maar dan zijn de zaken wel veel te toevallig. Al een jaar lang toetert de projectontwikkelaar overal rond dat zij De kringwinkel zal verkrijgen. Iret gaat zelfs zover om de verhuis en proceskosten van De Kringwinkel op zich te nemen, terwijl er nog een open marktoproep moet starten, die ze dus kan verliezen. Dat die oproep bovendien op maat van Iret geschreven wordt en dat uiteindelijk Iret dan als enige kandidaat uit de bus komt, dat is net allemaal iets te toevallig.”
“In deze coronatijden vergroten de sociale en ecologische noden in onze stad. Het is absurd om net in deze context een goed draaiende kringwinkel te sluiten, ten voordele van projectontwikkelaars en rijke toeristen. Dit is een verlies voor alle Antwerpenaren. De stad is van alle Antwerpenaren ongeacht hun portefeuille. Een spelletje Monopoly is misschien leuk aan de keukentafel, maar in het echte leven zijn er ook echte verliezers.”
