Wat is er gekomen van de engagementen en de beloften van de PVDA, drie jaar nadat ze voor het eerst lokale verkozenen in Antwerpen afleverden. De kandidaten beloofden een oppositiestem van onderuit te zijn, te kiezen voor een beleid voor de 99% en te verbinden in plaats van verdelen. In de helft van hun mandaat, legden de verkozenen rekenschap af aan de Antwerpse bevolking op vier ontmoetingsavonden.
Sinds de gemeenteraadsverkiezingen van 2012 heeft de PVDA vier raadsleden in de gemeenteraad van Antwerpen, een OCMW-raadslid in Antwerpen en 17 disctrictsraadleden. Daarnaast zette de PVDA in op een progressieve meerderheid met sp.a en Groen in Borgerhout. Zohra Othman werd op die manier de eerste schepen van de PVDA.
De PVDA hield het niet bij beloftes. Op 4 avonden in Deurne, Antwerpen, Wilrijk en Borgerhout maakten we in "de Progressieve Ronde" van Antwerpen samen met de verkozenen een balans op en blikten we vooruit naar de toekomst.
Hallucinante anekdotes
Honderden mensen kwamen luisteren naar de soms ronduit hallucinante avonturen die Peter Mertens, Mohamed Cheeba en Mie Branders vanop de oppositiebanken meemaken. Over honderden miljoenen aan boetes die in een oogwenk werden kwijtgescholden aan havenbedrijven. Over snoepreisjes naar Singapore en Dubai die Peter Mertens aangeboden kreeg – én die hij natuurlijk kordaat afwees - om hem ervan te overtuigen om toch maar niet teveel oppositie te voeren tegen de beslissingen in het voordeel van de bankrekeningen van de havenbonzen. Over ronduit onbeschoft gedrag tijdens de zittingen ten opzichte van de oppositie en mensen met een vraag of verzoek aan het stadsbestuur.
Hoe de oppositiepartijen plots geweerd werden uit het havenbestuur, omdat zij zich te kritisch opstelden en vooral omdat er niet gelekt mag worden over wat daar allemaal tussen het stadsbestuur en de CEO's bedisseld wordt. Democratie is soms ver te zoeken als het om geld draait.
Mohamed Cheeba vertelde hoe een havenbedrijf arbeiders trappen liet lopen met zwaar materiaal op de rug, omdat de lift herstellen volgens het bedrijf te duur was. De pointe van zijn anekdote was dat datzelfde bedrijf tegelijkertijd een lift ter waarde van €300.000 schonk aan het MAS, om een voetje voor te hebben bij het stadsbestuur.
Gelukkig kon PVDA vanuit de oppositie ook enkele overwinningen op tafel leggen. Zoals de nieuwe beschermende kledij voor de brandweer die dankzij de volharding van de PVDA werd toegekend. Een grote steun voor brandweerlui die gemiddeld 7 jaar eerder sterven dan gemiddeld.
De PVDA zorgt er ook voor dat heikele dossiers in de media komen in plaats van dat ze stilletjes van tafel geveegd worden. Ze ijveren ervoor dat de grieven van de man en vrouw in de straat voorgelegd worden op de gemeenteraad.
Of het nu gaat om de verhoogde energietaksen in heel België, politiegeweld in Antwerpen of de privatisering van kindercrèches: verandering krijg je niet alleen in het stemhokje of met een interpellatie in de gemeenteraad alleen. Sociale verandering dwingen we samen af en het principe straat-raad-straat werkt, zowel waar PVDA in de oppositie als in de meerderheid zit. Onze verkozenen brengen wat er leeft op straat voor de raad en koppelen terug naar het volk. Ze doen dat nu al 3 jaar en de peilingen – al blijven het maar peilingen – bewijzen dat de PVDA op de goede weg is.
Van straat naar raad: De PVDA zet antennes op. Ze kijken, luisteren en praten met de mensen om zo te weten te komen waar die van wakker liggen. Datgeen wat in de praktijk gebeurt, nemen de verkozenen mee in hun raadswerk. Mohamed Chebaa, bijvoorbeeld, werkt zelf in een havenbedrijf en kent de dagdagelijkse beslommeringen van de hardwerkende mensen beter dan welk gemeenteraadslid ook. Ze doen bevragingen bij de mensen, halen petities op en gaan in discussie met de medebewoners over de Turteltaks, over pestbelastingen voor imagoverlagende winkels en over de privatisering van de vuilnisophaling. Deze verhalen en getuigenissen gaan mee naar de zittingen.
En dan van raad terug naar de straat. Van onderuit voeren we de druk op tegen de afbraakpolitiek. Dát is de sterke ruggengraat van PVDA. Na de interpellatie van Peter Mertens in de gemeenteraad over de concessie voor ERS, de Saudische miljardeninvesteringen in de Antwerpse haven, zette PVDA haar vraag kracht bij door actie te voeren vlak voor het begin van de Raad van Bestuur van het Gemeentelijk Havenbedrijf Antwerpen. Met initiatieven als het festival Diversity in Antwerp City, georganiseerd door PVDA Jongeren in mei 2016, geven we op een positieve, ludieke en massale manier een signaal voor een stad zonder racisme en politiegeweld.
Het stadsbestuur doet aan afbraakpolitiek: de riooltaks steeg met 73%, de pesttaks voor imagoverlagende winkels wordt ingevoerd, een asociaal en weinig effectieve lage-emmissiezone wordt geïntroduceerd, parkeerkosten stegen met 17%, kosten om te mogen huwen steeg met 800%, enz. Daarnaast voert de stad een struisvogelpolitiek en spant ze broeksriem voor alles wat sociaal en publiek is nog strakker aan: gaande van de wooncrisis en onwil om te investeren in sociale woningen tot de privatisering van de kindercrèches, een de-investering in publieke ruimten en dienstverlening. Kortom: de 99% moet meer dan ooit opdraaien voor de 1%.
Luidkeels door de megafoon roepen, zowel op straat als in de gemeenteraad en andere raden is noodzakelijk, maar niet voldoende. Om geloofwaardigheid op te bouwen en om te kunnen werken aan een versterkt sociaal weefsel moet de partij een ambassadeur zijn van concrete realiseerbare en constructieve alternatieven. PVDA kon zich al veertig jaar lang “trotse ouder” noemen van het welbekende Geneeskunde voor het Volk en haar gratis aanbod in gratis eerstelijnsgeneeskunde voor iedereen. Het is nu vooral opvallend hoe PVDA de voorbije 3 jaar al geïnvesteerd heeft in good practices en opbouwpolitiek
Sinds Zohra Othman, bijvoorbeeld, in 2013 schepen werd van Jeugd in Borgerhout, één van de jongste en het meest dichtbevolkte district van de stad Antwerpen, ontpopte dit district zich tot een voorbeeldmodel wat betreft jeugdbeleid. “Terwijl het district in 2012 nog maar 500 jongeren bereikte, is het jaarlijks bereik op 3 jaar tijd vertienvoudigd tot 5000 jongeren. Ook kwalitatief maakten we met het jeugdbeleid een enorme sprong voorwaarts: dankzij de opleiding van PleinPatrons, werd de veiligheid op de pleintjes én een actief, open en gratis vrijetijdsaanbod gegarandeerd,” legt Zohra uit. “Andere districten toonden zelfs interesse om het Borgerhouts jeugdwerkmodel ook toe te passen in hun wijken. We zijn dan ook trots op ons voorbeeldproject dat verenigt, en op mensenmaat is gemaakt, ongeacht afkomst, geloof of leeftijd. Het gaat om projecten die met weinig geld en inspanningen veel kunnen bereiken en kunnen aantonen hoe het anders kan. We geven jongeren verantwoordelijkheid, we steunen op de mensen en gaan samen op zoek naar oplossingen.”
Buitensporig politiegeweld, radicalisering, en terreur. Deze brandend actuele vraagstukken houden ook gemeenteraadsleden Peter Mertens en Mie Branders bezig. In de gemeenteraad pleiten ze voor een preventieve lange termijnstrategie in plaats van loutere symptoombestrijding met meer blauw en groen op straat. “Één school sluiten, is een gevangenis openen.”
Hoe racisme en buitensporig geweld bij de politie aanpakken?1 De politie moet een cultuurwijziging doorgaan, externe doorlichtingen doorvoeren en een laagdrempelig meldpunt instellen. En wat met radicalisering en het zo goed als mogelijk vermijden van nieuwe terreurdaden? “Het probleem is ook dat er te weinig personeel is voor diepteonderzoeken. Volgens minister Jambon is er een teveel aan informatie. Wel, de aanslagen in Brussel konden we vermijden door voldoende personeel in te zetten voor het verwerken van informatie. En we zien, zelfs de aanwezigheid van het leger in de luchthaven heeft een aanslag niet kunnen vermijden.”
1. Nog tijdens de Progressieve Ronde van Antwerpen, kwam het Antwerps politieschandaal aan het licht, waarbij vier agenten werden opgepakt voor gewapende diefstallen met geweld en afpersing van mensen zonder papieren