Dit dossier is het resultaat van 248 gesprekken, gevoerd door een tiental PVDA-leden, met wijkbewoners in een twintigtal straten verspreid over heel 2060. Het is een neerslag van wat er écht leeft, rechtstreeks uit de straten, van achter de voordeuren, en uit de online antwoorden.

We hebben twee dingen geleerd: de problemen in 2060 zijn geen losse eilandjes. Ze vormen één, samenhangend verhaal. Een verhaal over een wijk die constant onder druk staat. Maar ook een wijk die de bewoners in hun hart hebben gesloten. Iemand verwoordt het zo: “Het is hier ondanks alles goed wonen. 2060 verdient RESPECT!” En net daarom wil men absoluut van de problemen af.

Deel I. De klachten

Het gevoel van 'geen rust'

De meest gehoorde klacht in onze bevraging was niet zomaar een klacht. Het was een zucht. De zucht van "geen moment van rust". Bewoners beschreven hun wijk als een plek waar de prikkels nooit stoppen. Het is het constante lawaai van het verkeer. Het is het feit dat velen klein en slecht behuisd zijn, waardoor het leven zich noodgedwongen op straat afspeelt. Het is het gebrek aan écht, toegankelijk groen om op adem te komen. Zoals een bewoner het in de enquête verwoordde: "Alles op een hoop: lawaai, vuil, drukte. Geen rust". In deze context van voortdurende overprikkeling, wordt één probleem de druppel die de emmer doet overlopen: het alomtegenwoordige zwerfvuil.

Meer dan vuilnis: een symbool

In onze gesprekken werd pijnlijk duidelijk dat zwerfvuil in 2060 meer is dan een logistiek probleem. Er zijn inderdaad te weinig vuilbakken. Op het Schoolplak bijvoorbeeld zijn er rond het speeltuintje en aan de stenen tafels ongeveer 75 zitplaatsen voorzien, maar er staan slecht 4 vuilnisbakken op heel het plein, en dan nog aan de rand ervan. Maar het is ook een dagelijkse confrontatie met een gebrek aan respect. We hoorden verhalen die dit gevoel 'body' geven:

• Het verhaal van de bewoner die met trots een 'tegeltuintje' onderhoudt – letterlijk één tegel uit de stoep – en daar dagelijks blikjes, peuken en etensresten uit moet vissen.
• Het verhaal uit de Fuggerstraat, waar mensen vuilniszakken gewoon uit het raam gooien, soms tot op de koer van de buren.
• Het verhaal van de Delinstraat, waar een zak met afval in een boom blijft hangen.

De hardste analyse kwam misschien wel van een bewoner die zei: “Mensen die als vuil behandeld worden, zullen hun straat als vuil behandelen". Het vuil op straat is het symbool geworden van een dieper gevoel: het gevoel dat 2060 het 'vuilbakje' van de stad is, de plek waar alles gedumpt wordt wat men ergens anders niet kwijt kan.

Verlatenheid als rode draad

Dit gevoel van verlatenheid stopt niet bij het zwerfvuil. Het strekt zich naadloos uit tot het tweede grote thema dat onze bevraging domineerde: veiligheid. Ook hier gaat het niet om abstracte criminaliteitscijfers. Het gaat om een tastbaar gevoel van "in de steek gelaten

worden". Bewoners vertelden ons dat ze hun wijkagent niet kennen. Ze klagen dat er "geen politie te zien" is. Dat wanneer ze bellen, er niet wordt opgenomen of niemand langskomt. Het moeilijk toegankelijke politiekantoor in de Handelstraat is daar het pijnlijke, stille symbool van.

Conclusie van het verhaal

Zwerfvuil en een onzichtbaar wijkteam lijken misschien twee aparte problemen, maar in de verhalen van de 248 bewoners zijn ze twee kanten van dezelfde medaille. Ze voeden een en hetzelfde gevoel: "We worden niet gehoord." In de gesprekken hoorden we één rode draad: een roep om respect. Een roep om basisvoorzieningen die werken. Een roep om een wijk die serieus wordt genomen. De verhalen die we hoorden, waren niet zomaar anekdotes. Ze zijn de context voor de harde cijfers en de concrete eisen die in dit dossier volgen.

Deel II. De harde cijfers

Het gevoel van onrust en verlatenheid dat we in Deel I beschreven, werd in onze bevraging hardgemaakt met duidelijke cijfers. Dit zijn geen vage veronderstellingen; dit is de directe feedback van 248 bewoners van de wijk 2060.

Onze aanpak: Helder en eerlijk

De data in dit dossier zijn verzameld via een combinatie van online bevragingen en – cruciaal – diepgaande deur-aan-deurgesprekken, die vaak de vorm aannamen van lange 'babbels' in plaats van snelle enquêtes. Voor de analyse van de resultaten hebben we bewust gekozen voor de meest heldere en transparante methode. We hebben de 120 online antwoorden en de 128 papieren enquêtes samengevoegd tot één dataset van 248 respondenten. We presenteren hier niet de resultaten van een complexe statistische weging, maar wel de meest directe conclusie: een telling van hoe vaak elk punt door alle respondenten in hun persoonlijke 'top 3' van prioriteiten werd geplaatst. De resultaten waren helder. Zowel in de categorie 'Sociale investeringen' als in 'Veiligheid' stak er telkens één prioriteit met kop en schouders boven de rest uit.

Prioriteit 1 (Sociale investeringen)

In de categorie 'Sociale investeringen' was het resultaat overduidelijk. Terwijl ook 'Groene pleintjes en straten' (124 vermeldingen) en 'Jeugd- en straathoekwerkers' (112 vermeldingen) hoog scoorden, was dit absolute topprioriteit: zwerfvuil, aangeduid in de top 3 door 138 van de 248 respondenten. Dit cijfer bevestigt wat we in de verhalen hoorden: de frustratie over het vuil is de meest gedeelde en meest dringende zorg in de wijk.

Prioriteit 2 (Veiligheid)

Hetzelfde duidelijke beeld zagen we in de categorie 'Veiligheid'. De roep om een zichtbare, aanspeekbare en complete politieaanwezigheid in de wijk overstemt alle andere zorgen.

De allerhoogste prioriteit van alle bewoners was: een wijkteam op volle sterkte, aangeduid in de top 3 door 183 van de 248 respondenten. Deze eis werd in de gesprekken vaak direct gekoppeld aan de frustratie over het beperkt toegankelijke politiekantoor in de Handelstraat en het simpele feit dat mensen hun wijkagent niet kennen.

Deel III. Van cijfer naar eis

Deze cijfers zijn geen abstracte 'balkjes'. Ze zijn de kwantificering van de verhalen:

• De 138 mensen die 'zwerfvuil' aanduidden, zijn de bewoners die zich ergeren aan het blikje in hun tegeltuin en zich "als vuil behandeld" voelen.
• De 183 mensen die 'wijkteam' aanduidden, zijn de bewoners die een politiekantoor zien dat moeilijk toegankelijk is en zich 's avonds onveilig voelen.

Deze twee duidelijke prioriteiten vormen de basis voor onze concrete eisen. Nu we de problemen en de cijfers kennen, is de volgende stap helder: wat zijn de oplossingen en welke eisen stellen we aan de overheid?

1.  Aanpak zwerfvuil

Het ongenoegen over zwerfvuil was de meest gedeelde frustratie (138 respondenten). Dit vraagt niet om een kleine aanpassing, maar om een fundamenteel andere aanpak.

→ Eis 1: investeren in respect: een proefproject voor 2060

Zoals bewoners ons vertelden, voelen velen zich "als vuil behandeld" en sommigen kopiëren dat gedrag naar hun straat. Wij stellen voor om die vicieuze cirkel te doorbreken met een positief signaal. We eisen een specifiek proefproject voor 2060, de wijk met de hoogste nood.

• Concrete eis: Twee rollen gratis vuilniszakken per gezin per kwartaal .

• De redenering: Dit is geen 'cadeau'. Dit is een 'omgekeerd lik-op-stuk beleid' . Het is een investering die de financiële drempel voor correct sorteren weghaalt en – belangrijker – die aan bewoners toont dat de stad inderdaad aandacht heeft voor hen en in hen investeert. Het is de eerste stap om het gevoel van 'verlatenheid' om te buigen naar een gevoel van wederzijds respect.

→ Eis 2: maak het makkelijk om het juist te doen

Een proefproject alleen is niet genoeg. We moeten de structurele drempels wegnemen die sluikstort in de hand werken. Daarom hernemen we de bewezen oplossingen uit ons stedelijk programma:

• Het ophalen van grof huisvuil wordt weer gratis.

• Het containerpark wordt weer toegankelijk zonder afspraak.
• Alle afvalfracties, ook grof huisvuil en steenpuin, kunnen gratis worden binnengebracht in het containerpark.
• Voldoende vuilnisbakjes in de straten die frequent geledigd worden.

→ Eis 3: een wijkplan met impact en participatie

We moeten stoppen met dweilen met de kraan open. We eisen intensieve campagnes in wijken met veel sluikstort en zwerfvuil. Zo'n campagne is meer dan een folder; het is een totaalaanpak die drie pijlers combineert:

1. Sensibilisering en educatie: aangeboden in meerdere talen, zoals bewoners zelf aangaven.
2. Samen opruimen: betrek de buurt en toon resultaat.
3. Handhaving: spoor de hardnekkige sluikstorters op en beboet hen.

1.  Aanpak veiligheid

De roep om veiligheid was de tweede duidelijke prioriteit (183 respondenten). De analyse van de gesprekken is glashelder: dit is geen vraag om méér repressie, maar een roep om zichtbaarheid, aanspreekbaarheid en nabijheid.

→ Eis 1: een wijkteam op volle sterkte, nu

Onze absolute hoofdeis is een wijkteam op volle sterkte.

• Concrete eis: de onmiddellijke en volledige invulling van het politie-kader in 2060.
• De redenering: de huidige situatie is onaanvaardbaar. Bewoners van de meest veeleisende wijk van de stad moeten het stellen met een wijkteam dat maar voor de helft is ingevuld (slechts 6 van de 12 voorziene agenten zijn effectief aanwezig). Bewoners kennen hun wijkagent niet en het beperkt toegankelijke kantoor in de Handelstraat is het trieste symbool van deze afwezigheid.

→ Eis 2: een politie die men ziet en kan spreken

Een voltallig team moet ook een zichtbaar team zijn. We eisen een terugkeer naar een echte nabijheidspolitie, zoals ook in ons stedelijk programma staat:

• De wijkkantoren openen opnieuw voor de burgers, zodat je er gewoon kan binnenstappen.
• De rol van de wijkagent en de wijkteams wordt geherwaardeerd, zodat ze in de wijk aanwezig kunnen zijn in plaats van administratieve taken te moeten uitvoeren.
• De agenten gemakkelijk aanspreekbaar maken door patrouilles te voet en met de fiets in plaats van in de combi.

Deel IV. Conclusie van het dossier

De bewoners van 2060 hebben gesproken. Ze hebben de problemen benoemd en de prioriteiten aangewezen. Dit dossier bundelt hun verhalen, hun cijfers en onze concrete oplossingen. Deze eisen zijn het startpunt. We zullen ze, met de steun van de bewoners achter ons, nu overmaken aan het stadsbestuur, verdedigen in de pers en op deze nagels blijven kloppen totdat er iets beweegt op 't Schoon Verdiep.