Jaar na jaar blijft de kinderarmoede groeien. De N-VA probeert het op de vluchtelingen te steken, maar Kind en Gezin toont aan dat dat leugens zijn. Wanneer wordt het beleid eindelijk wakker en maakt het van armoede een prioriteit?
Kind en Gezin maakte afgelopen week de cijfers bekend van de kinderen die opgroeien in armoede. Wat blijkt: opnieuw stijgen de cijfers. En dat is jammer genoeg geen groot nieuws. De afgelopen tien jaren was er dezelfde vaststelling. Meer en meer kinderen groeien op in een gezin dat in armoede leeft. Een harde realiteit. Het zijn gezinnen waarvoor een menswaardig leven een permanente strijd is. En dat gaat niet enkel over financieel niet rondkomen. Het gaat over wonen in een woning van slechte kwaliteit, over een onzekere of flexibele werksituatie, over minder kansen op een diploma, over een slechtere gezondheid, over geen toegang tot sport en cultuur … Kinderen die opgroeien in armoede hebben veel kans om zelf later ook in armoede terecht te komen, en hebben minder kans om hun talenten te ontplooien.
In plaats van verontrust te zijn, schoof bevoegd minister van armoedebeleid Homans (N-VA) de schuld van de armoedecijfers door naar de vluchtelingen. Dat bleek totaal uit de lucht gegrepen, want er zijn geen cijfers die dat aantonen. Ook partijgenoot en Antwerps OCMW-voorzitter Duchateau deed zijn duit in het zakje: ‘het gaat louter om importarmoede’. Zo heeft de N-VA de discussie weten af te wentelen van de kern van de zaak. Welke kleur een kind ook heeft, iedereen heeft recht op een leven in menselijke waardigheid. Dat staat zelf zo in onze Grondwet. De cijfers van Kind en Gezin zijn trouwens duidelijk, de kinderarmoede stijgt, wat ook de origine van de moeder is.
Het zijn cijfers die een beleid zouden moeten wakker schudden. Alle zogenaamde maatregelen die genomen worden tegen armoede helpen niet. Dat hoorden we ook bij de auteurs van de Armoedebarometer 2017: “Tien jaar armoedebestrijdingsbeleid heeft niet opgeleverd wat het moest opleveren. Op geen enkel doel is er enige vooruitgang.” Het probleem ligt dus niet alleen bij het beleid van de huidige regering. Zoals de vorige regeringen voert N-VA een neoliberaal besparingsbeleid dat zorgt voor een toenemende ongelijkheid en de armoede doet groeien. Een beleid dat de sociale zekerheid afbouwt. Dat ziekte- en werkloosheidsuitkeringen verlaagd. Een beleid dat inzet op onzekere en flexibele jobs. Dat via een repressief en sanctionerend beleid iedereen de arbeidsmarkt opjaagt en de arbeidsvoorwaarden verslechterd. Een beleid dat de solidariteit tegengaat en het individueel schuldmodel doet bloeien.”
Met de PVDA kijken we verder dan de waan van de dag: Bestrijd de armoede, niet de armen. Iedereen heeft recht op een leven in menselijke waardigheid. Grondrechten gelden voor allen: een dak boven je hoofd, onderwijs en een goede gezondheid, een inkomen uit werk ... En dat is realistisch. Want terwijl de armoede groeit, groeit ook de globale welvaart en het globaal vermogen in België, het wordt gewoon steeds ongelijker verdeeld. Het geld is er, maar wordt onder andere uitgegeven aan gevechtsvliegtuigen en cadeaus voor grote bedrijven. Tegen armoede is er maar één beleid opgewassen: een beleid dat herverdeelt en investeert in structurele maatregelen. Een beleid dat investeert in mensen, in de sociale zekerheid, in openbare diensten en voorzieningen. En bovendien: een armoedebeleid voer je niet alleen. Dat voer je met de mensen. Mensen in armoede moet je betrekken, net zoals het sociale middenveld, om een armoedebeleid vorm te geven.
Lees in ons programma hoe wij armoede willen aanpakken op lokaal niveau.