“Degoutant”, zo noemde David Danssaert op de Berchemse districtsraad de schijnheilige streek van het districtsbestuur (N-VA, Open VLD, CD&V). Ze vernietigt een prachtige groene strook en noemt het resterende schaamlapje gras een “park”, om zogezegd tegemoet te komen aan de verzuchtingen van de buurt. Het leverde onmiddellijk reactie op van raadslid Willem-Frederik Schiltz (Open VLD): “Zulke taal hoort niet in een districtsraad.” “Wat niet hoort is een complete aanfluiting van de inspraak”, antwoordt David daarop.
Het was een schandalig vertoon op de laatste districtsraad voor de zomer. Onderwerp was de motie van Arnold Peeters, raadslid (onafhankelijke bij sp.a-Groen), voor het burgerinitiatief van bewoners om het groen in de Saffierstraat te redden, door het maken van het “Saffierpark”. De meerderheid van de Berchemse districtsraad pastte de ingediende motie op de valreep aan om hun plannen, die al het bestaande groen en de bomen zouden vernietigen, door te voeren. In hun amendement doen ze alsof het initiatief van de burgers komt en het resterende schaamlapje gras geven ze dan de naam “Saffierpark” en, voila, het probleem is opgelost. Het is duidelijk dat het bestuur van Berchem de discussie met haar inwoners niet aandurft en wanhopig is om de schijn van inspraak hoog te houden.
Het plan van de provincie Antwerpen om in de Saffierstraat een fietsostrade aan te leggen op gelijke hoogte met de sporen, stoot al van het begin op buurtprotest. Er is uiteraard de vraag naar een goede fietsverbinding van Antwerpen tot Lier, maar dit zal ten koste gaan van de volkstuintjes en de bomen. Er moeten ingrijpende betonwerken gebeuren om het fietspad en een steile talud van zes meter hoog aan te leggen. Er zal daarnaast maar een smal reepje bewandelbaar groen overblijven.
Het buurtcomité ijvert al bijna vier jaar voor het behoud van haar groene strook. Zij stellen alternatieven voor, door de creatie van een fietsstraat, maar die vallen in dovemansoren bij het provincie- en districtsbestuur. Het misbruik van de naam “Saffierpark”, een wijkpark waar de buurt van droomt en waar de buurt graag mee vorm aan wil geven, is hier alweer een mooi voorbeeld van. De spreekwoordelijke druppel was dat ze zonder aarzelen de uitgestoken hand van de bewoners, om hun volkstuinen af te staan voor een volwaardig park, gebruiken om de onteigening van die tuintjes kracht bij te zetten.